Discografía

Viaxe por Urticaria

1999, BOA Music

Berrogüetto reivindica a súa propia Icaria, un lugar propio para a súa música. Unha viaxe utópica que algún día poderá ser realidade.

En Viaxe por Icaria (1840) Etienne Cabet amosábanos un mundo utópico para aquela época: baños en cada vivenda, xubilación aos sesenta e cinco anos e oito horas de xornada laboral... Pero se ben o desenvolvemento da civilización sobrepasou o ideais daquela cidade Icaria, hoxe, aquí en Urticaria, seguimos carecendo da resolución dos ideais espirituais... A súa "Liberdade, Igualdade e Fraternidade" están tan pre-au-sen-tes agora como entón... Urti icaria.

Viaxe por Urticaria, musicalmente falando, é tamén unha viaxe utópica que algún día poderá ser realidade.

Viaxe por Urticaria, o segundo traballo discográfico de Berroguetto corrobora o éxito do primeiro. Esperado polo público e a crítica especializada, alonga a enerxía creativa da música do grupo. Este álbum, publicado en diversas edicións internacionais, sorprende pola conxunción de música e imaxe gráfica da portada: unhas fotografías, obra de Xoán Piñón, onde os músicos impregnados de terra realizan unha metáfora da alternancia entre tradición e contemporaneidade, un dos seus propósitos musicais esenciais.

Viaxe por Urticaria presenta varias novidades. Hai variacións na formación. Paco Juncal abandona o grupo e incorpóranse Quim Farinha (violín) e Guadi Galego (voz, gaita e percusión). No plano musical a incorporación de Guadi Galego supón a integración por primeira vez dunha voz solista.

Neste disco case todos os membros do grupo compoñen algún dos temas, o que abre o abano das aportacións e tamén das percepcións. É por isto que Viaxe a Urticaria nos ofrece un catálogo de cancións que evocan emocións moi diferentes.

Fusco [3:38]

Música e letras: Quico Comesaña

on sei por que, non sei como,
non sei onde, nen sei cando;
pero entre fusco e lusco,
estareite aquí agardando.

Dime por que, dime como,
dime onde, dime cando;
sabes que entre fusco e lusco,
estareite aquí esperando.

Como un paxaro sen aire
atravesando camiños;
vives no teu mundo alleo
e foxes do teu destino.

Se che canto, non me escoitas;
se te chamo, non respondes.
Non me colles, nin me deixas;
non me deixas, nin me colles.

Quítasme o sono na noite
e por moito que che diga,
acabas sempre levándome
os soños que prometías.

Non me podes ver de preto,
nin de lonxe tan sequera.
Pasas diante dos meus ollos,
como se eu non estivera.

Non sei por que, non sei como,
non sei onde nin sei cando;
pero entre fusco e lusco,
estareite aquí agardando.

Dime por que, dime como
dime onde, dime cando;
sabes que entre fusco e lusco,
estareite aquí esperando.