• youtube YouTube
  • twitter Twitter
  • facebook Facebook
  • spotify Spotify
  • LastFM Last.fm
  • myspace MySpace

Discografía

Viaxe por Urticaria

1999, BOA Music

Berrogüetto reivindica su propia Icaria, un lugar propio para su música. Un viaje utópico que algún día podrá ser realidad.

En Viaje por Icaria (1840) Etienne Cabet nos mostraba un mundo utópico para aquella época: baños en cada vivienda, jubilación a los sesenta y cinco años y ocho horas de jornada laboral... Pero si bien el desarrollo de la civilización sobrepasó los ideales de aquella ciudad Icaria, hoy, aquí en Urticaria, seguimos careciendo de la resolución de los ideales espirituales...Su ¨Libertad, Igualdad y Fraternidad¨ están tan pre-au-sen-tes ahora como entonces...Urti icaria...

Viaxe por Urticaria, musicalmente hablando, es también un viaje utópico que algún día podrá ser realidad.

Viaxe por Urticaria, el segundo trabajo discográfico de Berrogüetto corrobora el éxito del primero. Esperado por público y crítica especializada, alarga la energía creativa de la música del grupo. Este álbum, publicado en diversas ediciones internacionales, sorprende por la conjunción de música e imagen gráfica de la portada: unas fotografías, obra de Xoán Piñón, donde los músicos impregnados de tierra realizan una metáfora de la alternancia entre tradición y contemporaneidad, uno de sus propósitos musicales esenciales.

Viaxe por Urticaria presenta varias novedades. Hay variaciones en la propia formación. Paco Juncal abandona el grupo y se incorporan Quim Farinha (violín) y Guadi Galego (voz, gaita y percusión). En el plano musical la incorporación de Guadi Galego supuso la integración por primera vez de una voz solista.

En este disco casi todos los miembros del grupo componen alguno de los temas, lo que abre el abanico de las aportaciones y también de las percepciones. Es por esto que Viaxe a Urticaria nos ofrece un catálogo de canciones que evoca emociones muy diferentes.

A Forza das Mareas [4:37]

Música: Quico Comesaña Letras: Guadi Galego

Vaise o río, vaise o mar,
vaise a forza das mareas,
vaise o río, vaise o mar,
leva a auga das túas penas.

Penas tinxidas de sombras
levan mar na súa partida,
perden forza, perden vida,
marchan xa na despedida.

Eres a chuvia e o sol,
eres a lúa do día,
eres fonte na sequía
e o sentir da miña vida.

Deixa de ser lume novo,
medra por dentro e por fóra,
queima o tempo dos sospiros,
arrecende a rosa nova.